Pożądanie

Wszedłem do pokoju Izaku zupełnie roztrzęsiony. W pomieszczeniu panował złowieszczy półmrok. W dodatku wszędzie unosił się ten ohydny dyn papierosowy, niepozwalający mi spokojnie oddychać. Widziałem zaledwie rzeczy, które stały metr ode mnie, co wcale mi się nie podobało. Czułem się jak niczego nieświadoma ofiara wpuszczona do legowiska bestii.

Na szczęście blond drapieżnika nie było, a przynajmniej tak mi się  wydawało.

Cisza, kompletna cisza sprawiała, że  moje  serce przyspieszało niczym rakieta.

Starałem się być twardy, nie bać się. Wciąż powtarzałem sobie w głowie jak mantre słowa otuchy.

Zupełna pustka, którą czułem zaledwie chwile temu przerodziła się nagle w całkowite przerażenie obejmujące moje cale ciało.

Miałem doskonały plan. Skończyć, co swoje i wiać jak najdalej.

Myślałem, że stanę z nim twarzą w twarz i pokażę mu, że wcale nie jestem taki miękki. Miałem pozwolić mu na wszystko a potem odejść i zapomnieć, zepchnąć cały ból w ciemnicę swojej podświadomości. A tutaj proszę… nie ma go, a ja zaczynam się rozklejać. Wystarczyła mała zmiana w moich planach i już tracę grunt pod nogami.

Chyba wolałbym, by  rzucił się na mnie od razu po tym jak przestąpiłem próg jego sypialni. Przynajmniej oszczędziłby mi tego stresu i niepewności, która powoli doprowadzała mnie do szału.

Usiadłem na brzegu jego łóżka. Nogi mi się trzęsły, zresztą tak samo jak ręce. A może to po prostu całe  moje ciało dostało dziwnych drgawek.

Złapałem się  za głowę i podparłem łokcie o kolana.  Nie potrafiłem się uspokoić. To czekanie jest nie do zniesienia! Każda sekunda w miejscu gdzie czułem jego obecność, zapach, była nieznośnie długa.

Wiecie, chciałem się jakoś przygotować  psychicznie  do tego co czeka mnie już  za chwilę. Jednak, jakoś nie potrafię, mam ochotę po prostu płakać jak małe dziecko. Tak najzwyczajniej na świecie siąść i ryczeć.

Cholera jeśli Izaku mnie takiego zobaczy to będzie jeszcze gorzej. Musze wziąć się w garść. Nie chce dać mu satysfakcji z tego, że mnie przeraża za każdym razem, kiedy dochodzi do podobnych spotkań między nami. Zacisnąłem pięści wściekły na samego siebie. Shon do jasnej cholery weź się w garść. Chyba nie chcesz się poddać temu pieprzonemu dupkowi? Nie chcesz prawda? Więc co jest z tobą?

Musiałem powtarzać to sobie w głowie, ale zamiast uspokoić się byłem po prostu bardziej wściekły, za to ręce wciąż drżały mi jak przedtem.

Musiałem zagryźć wargę by usta przestały mi drżeć. Strasznie mnie to denerwowało. Cholera, cholera. Nie mogę uwierzyć, że się rozklejam.

Przecież  miałem się nie bać.

Ten pieprzony drań zaczął mnie łamać  psychicznie. A najgorsze było to, że sam nie zauważyłem kiedy zacząłem się poddawać. A teraz było już za późno. Chociażbym nie chciał tego, moje ciało mówi za mnie. Te drżenie, brak oddechu, serce bijące coraz szybciej. Bałem się jak nic. Może czas się pogodzić z tym, że tak już pozostanie na zawsze? W końcu on zawsze dostaje  to czego chce.

Gdy usłyszałem za sobą cichy szelest aż podskoczyłem.

Z przerażeniem obejrzałem się do tyłu, jednak zobaczyłem tylko ciemność. Adrenalina napędzała coraz bardziej moje serce. Z szeroko rozwartymi oczyma wpatrywałem się w czarną przestrzeń. W końcu dostrzegłem nikłe światełko jarzące się gdzieś w bok pokoju. Zmrużyłem oczy by dostrzec więcej. I wtedy znów zajarzyło się bardziej.

W tym momencie zrozumiałem, co widzę.

Izaku siedział na fotelu w ciemności paląc powoli papierosa. Gdy zbliżył szluga do ust światełko z końcówki odbiło się od jego oczu a te poraziły mnie zimnym spojrzeniem.

Przez cały czas tutaj siedział. Widział moje wszystkie krępujące ruchy. Mój strach, któremu dałem  chwile upustu myśląc, że jestem sam. Nie wierze…

Wpatrywałem się w niego dalej w niemym przerażeniu. Bałem się chociażby ruszyć by nie zwrócić na siebie jego uwagi.

-Wreszcie mnie zauważyłeś- Mruknął jak niezadowolony kocur. Na dźwięk tego lodowatego  głosu fala dreszczy przeszła przez moje ciało.

Wstał i zapalił małą lampkę stojącą w rogu, rzucając nieco światła na całe pomieszczenie. Teraz widziałem go bardzo wyraźnie. Chociaż nie wiem czy to powód do radości.

Jego twarz wyglądała na spokojna, ale znając życie nie wróży to nic dobrego.

Ta cisza przed burzą była najgorsza.

Spokojnym, krokiem zaczął iść w moją stronę, aż w końcu stanął tuż przede mną. Patrzył na mnie z góry z taką wyższością, że nie mogłem tego znieść, moje ciało instynktownie rwalo się do ucieczki.

Ręce zaczęły mi dygotać. By to powstrzymać zaciskałem palce tak mocno, aż w końcu paznokcie przebiły mi skórę na dłoniach a małe strużki krwi pociekły na białą pościel.

Nie patrzyłem na niego. Za bardzo się bałem, ale czułem ten lód skierowany na mnie. Jego wzrok był zdolny zamrozić całe powietrze wokół nas.

W końcu blondyn złapał mnie pod brodę kierując mój wzrok wprost na swoją twarz. Wyglądał na wściekłego. Mierzyliśmy się chwile spojrzeniami. Przejechał mi kciukiem po dolnej wardze. Nienawidziłem tego dotyku delikatnych dłoni, które potrafiły tak bardzo krzywdzić. Wargi same zaczęły mi drżeć, a do oczu podeszły łzy.

Szybko odepchnąłem jego rękę i spuściłem wzrok.

Gdyby zobaczył moją zapłakaną twarz czułbym się jeszcze bardziej upokorzony. Chociaż tą maleńką cząstkę godności chciałem wciąż zachować dla siebie. Spiąłem się, bo wiedziałem, że moje zachowanie  go rozwścieczyło. Tylko czekałem aż zacznie swój ruch.

-Po pierwsze…- Zadał mi mocny siarczysty policzek. Aż wypuściłem powietrze z płuc z głośnym jękiem – Masz patrzeć mi prosto w oczy- Znów skierował mój wzrok wprost na swoje rozjarzone złością tęczówki i przysuną twarz nieco bliżej.

Zacząłem drzeć jeszcze bardziej, z całych sił próbując to powstrzymać. Nie mogłem znieść tego kontaktu wzrokowego. Czułem się wtedy taki nagi, jakby mógł spojrzeć prosto w moją duszę i czytać największe sekrety mego serca -Po drugie. Nigdy przenigdy nie próbuj ponownie podważać mojego autorytetu. Zrozumiałeś? To JA tutaj rządzę. Pamiętaj o tym- Pokiwałem tylko głową, bo głos uwiązł mi w gardle na dobre. W końcu puścił mnie i odszedł kawałek, zapalając kolejnego papierosa.

Oddychałem płytko. Boże jak on na mnie działa, byłem zupełnie przerażony, a przecież jeszcze nic nie zrobił.

-To co się tam działo dzisiaj, zupełnie nie powinno cię interesować. Jasper zasłużył sobie na to, co dostał. Zresztą i tak okazałem mu litość- Zakończył niezwykle wyniośle wypuszczając kłęby dymu z ust. Nie wytrzymałem

-Litość?- Parsknąłem gorzko wspominając ledwo żywego chłopaka -Nie żartuj jeszcze chwila a byś go zabił. Nie myśl sobie, że możesz bezkarnie zabijać ludzi, tylko dlatego że jesteś jakimś cholernym liderem- Warknąłem na niego na jednym wydechu. Chwilę potem patrząc w jego oczy żałowałem swojego zbyt długiego jęzora. Pewnych rzeczy chyba nie musiałem mówić.

Zasępił się wyraźnie, a chwilę potem ku mojemu zaskoczeniu posłał mi tak łobuzerski uśmiech, jakiego jeszcze u niego nie widziałem. Oblizał wargi, jakby patrzył właśnie na smakowity kąsek do schrupania, w domyśle… na mnie! Do cholery.

-Właśnie, że mogę. Jeszcze tego nie zrozumiałeś?- Uniósł brew patrząc na mnie z ukosa. Wyglądał na naprawdę rozbawionego –Wiesz z drugiej strony mogę teraz zawołać do siebie Jareda i zabić go wprost na twoich oczach. Nikt nawet nie waży mi się sprzeciwić. Co ty na to?- Jego paskudny uśmiech doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Dlaczego on jest tak cholernie pewny siebie?

-Przestań ludzie to nie zabawki- Fuknąłem dopiero po chwili zdając sobie sprawę, jak komicznie musi to brzmieć w moich ustach.

-Doprawdy?- Odparł z paskudnym, wrednym uśmieszkiem. Uciekłem wzrokiem od niego. Miał racje. Przecież sam pozwalam sobą pomiatać i chyba właśnie ja jestem tutaj jego najlepszą zabawka –Skoro tak bardzo chcesz uratować Jareda zrobisz wszystko, co ci każę-

Przełknąłem ślinę. Gdybym się teraz wycofał, pewnie wszystko skończyłoby się ulgowo, ale przed oczami stanęła mi zakrwawiona twarz tego chłopaka. Czułem się tak jakbym właśnie miał zamiar zdradzić swoje wszystkie ideały mając wciąż wątpliwości. Zawahałem się na chwile i naprawdę chciałem uciec, ale ostatecznie zostałem. Nie mogę pozwolić by moje słowo nie miało żadnego znaczenia.

-Rób ze mną co chcesz, ale zostaw chłopaka w spokoju- Powiedziałem patrząc mu prosto w oczy. Moje ciało drżało, ale starałem się brzmieć jak najbardziej pewnie.

Jakoś musiałem go przekonać.

Oczy aż mu zalśniły podnieceniem. Wyszczerzył się w perfidnym uśmieszku i zgasił szybko papierosa, którego dopalił zaledwie do połowy.

Podszedł do mnie i jednym pchnięciem rzucił mnie na łóżko. Chwile potem zawisł nade mną z twarzą zaledwie centymetry od mojej.

-A więc nie będziesz walczył?- Szepnął nad moimi ustami a jego gorący oddech owiał moją twarz. Poczułem dziwny prąd przechodzący przez całe moje ciało.

-N-Nie- Mruknąłem nerwowo przełykając ślinę.

-Odważny jesteś- Odparł z figlarnym uśmiechem patrząc mi prosto w oczy. Paliły się pożądaniem.

Przejechał językiem od końca mojej brody aż pod dolną wargę. Nieświadom własnej reakcji otworzyłem usta wzdychając głęboko. Niemal natychmiast wpił się w moje usta.

Zaczął całować mnie powoli i namiętnie.

Baaardzo powoli i baaardzo namiętnie.

Jego język łaskotał moje podniebienie docierając chyba w najczulsze zakamarki moich ust. Jęknąłem niepohamowanie w jego usta po raz pierwszy doświadczając czegoś tak niezwykłego. Czułem jak jeździ po moich wargach językiem i znów złącza nas w głębokim pocałunku.

Był delikatny, nie nachalny, ale dominował nade mną całym sobą.

W końcu przeniósł pocałunki na moją szyje.

Gdy poczułem jego język prześlizgujący się powoli od mojego obojczyka za ucho z mojego gardła wyrwał się namiętny jęk.

Przerażony własną reakcją zasłoniłem szybko usta dłonią. W jednym momencie po prostu skamieniałem. Leżałem nieruchomo wsłuchany w dudnienie swego serca.

Nie mogłem uwierzyć, że tak się zapomniałem.

Przez chwile oddychałem płytko bardziej przerażony niż podniecony. Izaku uniósł się lekko na dłoniach wpatrując się uważnie w moje oczy. Zacząłem znowu drżeć. Nie mogłem zrozumieć tego co się stało zaledwie chwile temu. Ja, mi… podobało się!

Z oczu poleciały mi łzy. Jakby wszystkie sprzeczne emocje wydostały się ze mnie w jednym momencie. Czułem się jak targany burza hormonów. Zupełnie niestały emocjonalnie.

-Boisz się?- Zapytał zupełnie bez emocji obrysowując palcami moje rozedrgane wargi.

-Ja…- Zakryłem szybko oczy dłońmi. Nie byłem w stanie się opanować. Łzy leciały mi po policzkach a usta drżały. Co się ze mną dzieje?

Bałem się go, tak bardzo się go bałem. A teraz doprowadzał mnie niemal do szaleństwa, a to chyba przerażało mnie jeszcze bardziej.

Izaku zsunął się ze mnie i półleżąc podparł głowę dłonią. Przez cały czas wpatrywał się we mnie jak usilnie próbuje powstrzymać swoje ciało. Dziwne motyle w brzuchu w połączeniu z goryczą jaką czułem głęboko swoim sercu sprawiały, że moje myśli zupełnie ogłupiały.

-Wiesz tym razem nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy, więc możesz się nieco rozluźnić-

Zaśmiałem się gorzko. To był chyba jakiś głupi żart tylko ja nie dostrzegłem jego sensu.

Przez chwile miedzy nami panowała zupełna cisza. Zagryzałem zęby z całych sił, powoli opanowując się nieco.

-Wiesz, właściwie zaimponowałeś mi rano- Zaczął, jakby chcąc odwrócić moją uwagę od całej sytuacji. Parsknąłem gorzko słysząc coś takiego. Ja mu niby zaimponowałem? Ciekawe czym? –Wcześniej myślałem, że jesteś tylko małym przestraszonym szczeniakiem, który głośno szczeka a tak naprawdę wszystkiego się boi- Już drugi raz słyszę to określenie pod swoim adresem, więc chyba coś  w tym musi być.

-Skoro tak myślałeś wtedy, to co myślisz teraz?- Zapytałem, zsuwając dłonie z zapłakanych oczu.

-Broniłeś Jareda z taka zaciętością, że w końcu skapitulowałem. W dodatku byłeś tak nieugięty i to stając w obronie zupełnie obcego dla ciebie człowieka. Byłem pod wrażeniem- Nikły uśmiech wstąpił na jego usta. W oczach tańczyły mu dziwne iskierki tajemniczości.

Więc przystał na ta wymianę, ja w zamian za chłopaka, tylko dlatego że mu zaimponowałem?

Dziwny z niego gość. Naprawdę dziwny.

-Chciałeś go zabić musiałem coś zrobić- Bąknąłem marszcząc brwi gniewnie. Nie potrzebowałem wcale jego pochwał. Zrobiłem to tylko po to, by komuś pomóc, a nie  po to by wywrzeć na nim jakiekolwiek wrażenie. Jeśli myśli, że zamąci mi w głowię przez parę głupich komplementów to naprawdę się myli.

-Wcale nie chciałem go zabić- Odparł z przekornym wyrazem.

-Co ty mówisz?- Teraz byłem kompletnie zdezorientowany. Jak to nie chciał? Przeciez sam widziałem na własne oczy, jak tamten leżał ledwo żywy. Jeszcze kilka ciosów a zginąłby z wycieńczenia.

-Jared to mój zaufany człowiek. Dał się przekupić tym dwóm szumowiną przeciwko mnie i dlatego to jego ukarałem. Tamci są młodzi, niedoświadczeni a on miał moje zaufanie, którego nadużył- Odparł wykrzywiając usta w dziwnym grymasie-  Mógł mnie prosić o wiele rzeczy, a on dał się przekupić jakimś uczniakom. Chciałem ukarać go na ich oczach by wiedzieli co ich czeka następnym razem. Nie miałem zamiaru go zabijać, chociaż kto wie. Różne rzeczy się zdarzają- Kąciki jego ust lekko zadrgały z rozbawienia.

Za to mnie wcale nie było do śmiechu. To tak jakby właśnie mi powiedział, że moja „ofiara” wcale nie była potrzebna. Bo tak powinienem to rozumieć prawda? A zresztą kto go tam wie o czym ten szaleniec myśli.

Blondyn zauważył chyba, że jestem lekko mówiąc zaskoczony i zbliżył swoją twarz do mojej.

-Skołowany?- Zapytał z wręcz bezczelnym uśmieszkiem. Aż mnie skręca jak widzę, że daje mu coraz  to nowe powody  do radochy. A niech go szlag trafi…

-Ja cię w ogóle nie rozumiem- W końcu odważyłem się nieco bardziej i powiedziałem to na co miałem ochotę już od dłuższego czasu. Skoro on się odważył powiedzieć mi coś więcej niż groźby to może znaczy, że dziś jest jakiś specjalny dzień szczerości. W takim razie trzeba korzystać póki czas –Raz traktujesz mnie jak jakiegoś śmiecia, albo tania dziwkę. Potem wściekasz się na mnie o zupełną  bzdurę, a potem zaczynasz mnie całować i mącić mi w głowie. Już  sam nie wiem co mam myśleć o co ci właściwie chodzi? Czego ty ode mnie chcesz? Sam mnie tu sprowadziłeś, choć nie wiem dlaczego, może w końcu powiesz mi jaki to wszystko ma cel?- Zakończyłem swój dość długi wywód patrząc mu prosto w oczy. Chwile czekałem na jakąkolwiek odpowiedz, ale blondyn wciąż milczał. Moja głowa szalała już z nadmiaru myśli i niepotrzebnych zupełnie wizji.

W którymś momencie Izaku zupełnie bez słowa, za to z lisim uśmieszkiem przeniósł się z powrotem na mnie i wsunął mi ręce pod bluzkę. Wzdrygnąłem się zaskoczony jego nagłą bliskością. –Czekaj co ty robisz?- Próbowałem go odepchnąć rękami, ale jakoś mało skutecznie mi to wychodziło. Na chwile złączył nasze usta w krótkim pocałunku, a ja już kompletnie nie wiedziałem co zrobić. Odwzajemnić pocałunek czy może jeszcze bardziej go od siebie odpychać? Trudny wybór, a oby dwie opcje są niezwykle kuszące.

-Ja po prostu robię to na co mam ochotę- Odparł blondyn wykrzywiając usta w figlarnym uśmieszku.

Pewnie gdybym miał na to czas zaczął bym się zastanawiać czy jego odpowiedz  dotyczyła  mojego protestu czy może wcześniejszego wywodu. Jednak byłem za bardzo zajęty skupianiem się na jego ustach jeżdżących wzdłuż mojej szyi a także dłoniach, które rozpoczęły pozbawianie mnie koszulki.

-I właśnie to denerwuje mnie najbardziej- Wysapałem pomiędzy kolejnymi płytkimi oddechami. Czułem jak moja krew zaczyna płonąć rozpalając moje ciało do czerwoności. Tym razem nie czułem strachu, było wręcz bosko. A  wszystko za sprawą delikatnych i tych namiętniejszych pocałunków, którymi obsypywał całe moje ciało. Nie byłem w stanie skupić się na własnych myślach. Wszystko w mojej głowie mieszało się w jednolitą całość sprawiając, że odczuwałem każdy dotyk dwa razy mocniej.

-Po prostu się poddaj- Mruknął powoli dobierając się do moich spodni. Jego ciepły język znaczył sobie właśnie drogę od mojego obojczyka w stronę sutków. Gdy przygryzł jeden z nich wygiąłem się w łuk pod nim, czując jak moje ciało pali żywym ogniem. Miałem wrażenie jakbym płonął, a mimo wszystko moje ciało nie spalało się w ogniu namiętności.

Gdy zaczął muskać koniuszkami palców delikatną skórę na moim podbrzuszu stado motyli w żołądku zerwało się  do lotu. Wzdychałem pod nim łapiąc  z trudem powietrze.

Wszystko było dla mnie takie nowe, inne, intensywniejsze. Po raz pierwszy pozwolił mi zakosztować czegoś tak niesamowitego. Zamiast bólu i wstydu czułem nieograniczoną rozkosz, która doprowadzała mnie niemal do szaleństwa.

Jęknąłem niezadowolony, gdy poczułem jak wsuwa we mnie palec. Akurat to nie należało do najprzyjemniejszych doświadczeń.

Poruszał nim chwilę, a gdy już czułem się z nim w środku niemal swobodnie dołożył kolejny. Znów jęknąłem wyrzucając głowę do tyłu. Byłem jak jego laleczka, którą kierował zupełnie tak jak chciał, jednak w tym momencie zupełnie mi to nie przeszkadzało. Poddałem się mu. Uległem wszystkim czułością i podstępnym zagraniom. W tej chwili prawdopodobnie byłbym w stanie zrobić wszystko, co tylko by mi rozkazał.

Dwa palce w mojej pupie nagle zniknęły, zamiast tego poczułem jak napiera swoją nabrzmiałą już męskością na moją dziurkę.

Czując to znajome a jednak dziwne rozpychające uczucie jęknąłem przeciągle zaciskając palce na pościeli. Dwie niepozorne łezki umknęły mi spod powiek i spłynęły szybko po policzkach. Nie czułem dużego bólu, na pewno nie takiego, jaki zafundował mi podczas wcześniejszych gwałtów. Po prostu było mi dziwnie, nie byłem przyzwyczajony do czegoś takiego. Gdy zaczął się we mnie ruszać pojękiwałem wraz z kolejnymi pchnięciami.

Początkowe uczucie bólu zmieniło się niemal całkowicie w rozkosz. Trafił w mój najczulszy punkt i ocierał się o niego coraz mocniej.

Całe moje ciało płonęło z zachwytu. Miałem wrażenie, jakbym się roztapiał w jego ramionach. Nasze oddechy złączyły się w jedno i nadawały powoli rytm szybko bijącym sercom. Czułem jak spełnienie się zbliża. W rozkosznej euforii złapałem jego ramiona i nieświadomie wbiłem w nie swoje długie paznokcie.

W końcu doszedłem wyginając się pod nim w łuk tak, że nasze klatki otarły się o siebie. Głośny przeciągły jęk wyrwał mi się z gardła.

Niemal natychmiast Izaku gwałtownie przyspieszył. Po kilku mocniejszych ruchach bioder również doszedł wewnątrz mnie. Jego sperma wypełniła mnie od środka.

Padłem na poduszki zupełnie wykończony. Za to długowłosy spokojnie wyszedł ze mnie i wcale nie wyglądał na kogoś u kresu sił. Wręcz przeciwnie pewnie z chęcią pobaraszkowałby ze mną jeszcze przez dłuższy czas.

-Twoje niedoświadczenie jest niemal urocze- Szepnął mi do ucha lekko ochrypłym głosem- Przyzwyczajaj się- Nawet nie miałem siły by otworzyć usta i chociażby kłócić się o tą kwestie. Sex z nim doprowadzał mnie niemal do bram niebiańskich błogości. Był tak wprawiony, doświadczony. Wiedział co zrobić, bym wił się pod nim jęcząc jego imię.

Nie chce wiedzieć ilu kochanków miał przede mną. Jedyne czego chcę to odrobina tej rozkoszy, której zasmakowałem. To było jak narkotyk, ledwie spróbowałem, a już miałem ochotę na więcej. Dużo więcej.

Przymknąłem powieki próbując nieco uspokoić oddech. Moje zmysły szalały, jak drażnione ogniem piekielnym. A przed sobą miałem chyba nawet diabła, albo raczej demona pożądania. O tak to do niego pasowało.

-Śpij mała księżniczko, jutro czeka cię ciąg dalszy- Delikatne muśnięcie jego ust działało na mnie jak najlepsza kołysanka. Mój umysł już całkowicie się wyłączył.

Ciało spragnione bliskości wtuliło się w umięśniony tors blondyna. Nie zaprotestował, zamiast tego zaczął delikatnie głaskać mnie po twarzy.

Zasnąłem ukołysany do snu jego ciepłym dotykiem.

To chyba pierwsza noc od wielu lat, której nie było mi zimno…

CDN…