Rzeczywistość gorsza niż sen

Nawet nie wiecie, jaki miałem koszmarny sen. Nie, nie nawet, mnie nie proście żebym wam opowiedział. Nawet nie chce sobie go przypominać. Ja nie wiem skąd w ogóle w mojej głowie taki pomysł. Wygląda na to, że moja wyobraźnia potrafi mnie zaskoczyć bardziej niż ja sam.

Albo się czegoś nawdychałem, albo nachlałem się tak bardzo, że nawet nie pamiętam, kiedy zacząłem pić. Bo tak nierealny sen to jest już naprawdę przegięcie. Tylko, że te wspomnienia są takie żywe i ten ból... uczucia, zupełnie jakby to zdarzyło się naprawdę.

Ale to przecież absurdalne, co ja wygaduję? Masakra.

Cały w ogóle, czułem się jakoś nieswojo. Obolały i mimo, że jeszcze nawet się nie ruszyłem z łóżka to byłem jakiś zmęczony. Sam nie wiem.

Powoli otworzyłem zaspane oczy.

Naprawdę zaczynam myśleć, że z moją psychika jest coraz gorzej. I wiecie, co? Chyba ciągle śpię.

Czy mi się wydaje, czy ja miałem w pokoju ciotki biały sufit?...to dlaczego? Zrobił się żółty? Nie przypominam sobie żebyśmy robili remont. Poza tym ściany też są w odcieniu ciemnej żółci…

Co jest kurde? Rozejrzałem się lekko spanikowany po pokoju.

Cholera to nie mój pokój!

W kącie stała zupełnie za duża, zupełnie obca szafa. Koło niej, zupełnie nie wiem, dokąd prowadzące, pojedyncze, drewniane drzwi, a koło łóżka stała szafka nocna... od kiedy ja mam szafkę nocną? Weźcie mi powiedzcie, że ja jeszcze śpię? W dodatku w nieswoim łóżku. No chyba, że to moje stare w jakiś cudowny sposób się poszerzyło. Co tu się do cholery dzieje? Ja nic nie rozumiem.

Spróbowałem wstać, jednak natychmiast tego pożałowałem. Po pierwsze cała dolna cześć tułowia mnie bolała, po drugie brzuch też mnie strasznie piekł, po trzecie zaraz dostane bólu głowy.

Cholera to jednak nie był sen! Wiem, wiem nie ma to jak wyczucie czasu.

Porwanie...blondyn... te dziwne gierki...gwałt... więc to wszystko to było naprawdę?

Nie wierze.

Tylko, że całe moje ciało jednak potwierdza, że wcale mi się to nie przyśniło.

Odchyliłem lekko kołdrę. Byłem nagi, no cóż tego się w sumie mogłem spodziewać. Całe uda oblepiała mi zaschnięta sperma zmieszana z krwią. Na rękach i nogach miałem też dużo siniaków. Mocno kontrastowały z moją bladą skórą. W sumie to wyglądałem jak, jakiś dalmatyńczyk, tylko bezdomny i zaszczuty.

Mimo wszystko, chyba najgorzej wyglądał poparzony brzuch. Rana miała w sobie jeszcze kawałeczki papierosa, pewnie dlatego sączyła się z niej ropa. Obrzydliwy widok. Przywrócił wszystkie wspomnienia.

Zagryzłem wargę, powstrzymując łzy i złość, która wypełniła całe moje ciało.

Nawet nie wiecie, jakie to okropne czuć obrzydzenie do samego siebie. Jak on mógł? Przez tyle lat nawet nikogo nie pokochałem. Czasem się całowałem. Ale ten zaszczyt miał być dla mojej miłości. Czekałem na tą jedyną. A on tak po prostu mnie wziął. W dodatku to przecież facet. Nienawidzę go... Nienawidzę cię słyszysz ty skurwysynu! Oddawaj to, co mi zabrałeś. Nie należy do ciebie!

Krzyczałem tak sobie w myślach. Ale nigdy w życiu nie zdobyłbym się na odwagę by powiedzieć mu to prosto w twarz. Przerażał mnie. Myśląc o nim dreszcze same przeszywały moje ciało. I zdecydowanie nie było to ani trochę przyjemne.

Jeszcze chwile musiałem się poużalać nad sobą. Rozumiecie mnie chyba?

Ktoś odebrał mi wszystko.

Nie mam już nawet siebie.

Łzy, tylko tyle mi pozostało.

Naprawdę chciałbym teraz zniknąć.

Wolałbym się nigdy nie urodzić.

Potrafiłem przeżyć wszystko, ale takie upokorzenie było ponad granice mojej godności.

Nie wiem, ile tak leżałem zalewany falą podobnych myśli. Po prostu w pewnym momencie stwierdziłem, że łzy nic nie załatwią. Nie pomogą mi. Nie pocieszą więc, po co płakać?

Dlatego właśnie inteligentnie w końcu wstałem. Domyśliłem się, że za tymi małymi drzwiami jest łazienka. Ale nigdy nic nie wiadomo. Dlatego na wszelki wypadek wziąłem ze sobą poduszkę. No wiecie, żeby w razie czego zasłonić pewne miejsca.

Zajrzałem do małego pomieszczenia. Była tam mała łazienka. Tak jak myślałem.

Mimo niewielkich rozmiarów posiadała prysznic, toaletę i duże lustro zawieszone nad umywalką. Szczerze mówiąc, kiedy się w nim przejrzałem nie mogłem się powstrzymać by nie jęknąć ze zrezygnowania.

Wyglądałem strasznie.

Jak półtora nieszczęścia a może i jeszcze więcej.

Cholera ten dupek. Zabije go następnym razem.

Zauważyłem, że koło umywalki stała mała szafeczka. Zajrzałem do niej w poszukiwaniu jakiegoś ręcznika. Wziąłem pierwszy lepszy, który napatoczył mi się pod rękę i zaraz wszedłem do kabiny. Chciałem jak najszybciej zmyć z siebie resztki tego sukinsyna.

Czułem się taki brudny, obrzydzony.

Puściłem letnią wodę by zbyt nie nadwerężać mojego i tak już zdewastowanego ciała. Jednak nie bardzo to pomogło. Gdy tylko woda trafiła na zranione miejsca poczułem jak igiełki bólu rozchodzą się po całym moim ciele. Zaskomlałem cicho i zagryzłem zęby. Sama woda nie wystarczy. Nie zmyje ze mnie tego wszystkiego. Wziąłem mydło i dokładnie namydliłem dłonie. Bardzo powoli dotknąłem swoich ud a następnie jechałem coraz wyżej.

Bardzo dokładnie zmywałem dowody wczorajszej nocy.

Boże to było obrzydliwe. Patrzyłem na to i przypominały mi się obrazy tego odrażającego aktu.

Teraz naprawdę czułem się tak upokorzony jak jeszcze nigdy.

Gdy tylko doszedłem ręką w okolice mojej dziurki aż pisnąłem.

Szczypało, bardzo szczypało. Ale to nie było jeszcze aż takie złe. To dało się jakoś wytrzymać. Najgorzej było z brzuchem. Każde najmniejsze dotknięcie kończyło się tym, że zwijałem się z bólu. Próbowałem kilka razy, ale łzy już same cisnęły mi się do oczu. W końcu zrezygnowałem z dręczenia mojego ciała i wyszedłem z pod prysznica. Zarzuciłem tylko ręcznik na biodra i wszedłem do pokoju.

Cholera, musze znaleźć jakieś ciuchy a potem najlepiej jakieś lekarstwa.

Kurwa, jak ja mam niby znaleźć lekarstwa, kiedy nawet nie wiem gdzie jestem? Jak tak dalej pójdzie to skończę z zakażeniem czy innym paskudztwem.

W pierwszym odruchu podszedłem do szafy nawet nie rozglądając się po pokoju. W końcu mogłem go chyba tak nazywać prawda?

Dopiero, kiedy coś skrzypnęło na moim łóżku kompletnie znieruchomiałem. Z przerażeniem gwałtownie odwróciłem się w tamtą stronę. Gdy zobaczyłem zielone tęczówki coś we mnie zadrżało. Może to śmieszne, ale w tym samym momencie poczułem dziwaczną ulgę.

To był ten sam chłopak, którego widziałem w dniu porwania i ten sam, który siedział koło mnie w samochodzie, gdy mnie już porwano.

Co on tutaj do cholery robi? Czyżby powtórka z rozrywki?

Chyba sobie jaja robicie?

Spojrzał na mnie jakoś mało entuzjastycznie lustrując dokładnie moje ciało.

O co mu niby chodzi?

W końcu przełamałem się i już miałem mu zadać pytanie, kiedy w końcu się do mnie odezwał.

-Nie ubieraj się. Siadaj tutaj na łóżku- Wstał i wskazał mi miejsce ręką.

Spojrzałem na niego z przerażeniem, jednocześnie nic nie rozumiejąc.

Co on niby chce ze mną zrobi? Nie ruszyłem się nawet o milimetr tylko dalej się na niego gapiłem jak idiota.

-No siadaj muszę cię opatrzyć a nie mam zbyt wiele wolnego czasu- Co? Powiedział opatrzyć?...

-Jak to…opatrzyć? Ja…nic… z tego… nie rozumiem- Zająknąłem się bez większego zrozumienia. Ja naprawdę nic nie rozumiem, niech mi to ktoś wyjaśni. Albo ja jestem tępy albo wcale nie jestem w takiej dziurze jak mi się zdawało.

Chłopak chyba nie był zbyt cierpliwy, bo westchnął cierpiętniczo.

-Super. Nie musisz nic rozumieć. Po prostu siadaj. Więc?- Wskazał mi jeszcze raz miejsce na łóżku i skinął na mnie głową pospieszająco, dając mi do zrozumienia, że mam bez marudzenia wykonać jego polecenie.

Więc usiadłem.

Wprawdzie byłem kompletnie zdezorientowany i rozbity, ale jeśli faktycznie przyszedł mnie opatrzyć to chyba nie powinienem mięć żądnych sprzeciwów, prawda? Tylko dręczyło mnie jedno pytanie. Ciągle nie wiedziałem, czemu to robi?

Kucnął przede mną i odchylił nieco ręcznik, który miałem na sobie. Zrobiło mi się trochę niezręcznie i poczułem jak gorąco wpływa powoli na moje policzki. Wiecie ja oprócz ręcznika nie mam na sobie nic. Kompletnie nic. A po ostatnim wydarzeniu jakoś takie sytuacje będą mi się chyba kojarzyć jednoznacznie.

Poza tym on był dość przystojny, młody i…no…jakoś tak wyszło, że mam słabość do przystojnych mężczyzn.

No bo, nie sądzicie, że niektórzy z nich są zbyt przystojni, żeby byli prawdziwi?

Na moje usta wkradł się wredny uśmieszek. Właśnie pomyślałem sobie, że pewnie stosuje te wszystkie mazidła i ulepszacie, które stosują dziewczyny.

Wystarczyła mi jedynie mała chwilka, aby całe rozbawienie ze mnie prysło.

Jak tylko dotknął mojego brzucha to gwałtownie wciągnąłem powietrze, powstrzymując się od krzyku. Spojrzał na mnie badawczo i sięgnął po jakąś małą buteleczkę i wacik. Nasączył go trochę dziwnym zielonym płynem. Naprawdę przestawało mi być do śmiechu, kiedy patrzyłem na jego poczynania.

-Będzie boleć- Popatrzyłem na niego lekko przerażony.

Cóż chyba lepiej, że mówi mi takie rzeczy. Mimo to jakoś nie czuje się bardziej zrelaksowany tym faktem.

Gdy tylko zaczął przemywać oparzenia zagryzłem mocno zęby i zacisnąłem pięści z całej siły na pościeli.

Nawet nie wiecie jak to bolało. Zupełnie jakbym jeszcze raz przeżywał wypalanie tej rany. Niewyobrażalny ból, który promieniował wszędzie. Czułem jak moje nerwy krzyczą i błagają o litość. Małe szpileczki bólu powoli wbijające się w każda część mojego ciała. Już nawet płuca odmawiały mi współpracy. Zacząłem oddychać bardzo płytko a moje oczy zalały się łzami.

W końcu jednak obandażował mi brzuch i postawił na szafce nocnej jakieś maści.

-Dobra możesz się wyluzować skończyłem już. Zostały tylko te zadrapania- Czy on jest kompletnie bez serca? Ja tu tak cierpię a on nawet jednego, głupiego słowa na pocieszenie?

Tylko jakieś „możesz się wyluzować”? A co to ja jestem z kumplem na piwie do cholery?

Znowu namoczył wacik jakąś dziwaczną niebieską woda i zaczął przemywać mi wszystkie zadrapania po pazurach tego cholernego sukinsyna.

Zacząłem się zachowywać jak obrażony dzieciak. Nadąłem policzki i kompletnie go ignorowałem.

W końcu jednak doszedłem do nieco okrutnego, ale prostego wniosku. Przecież on nie miał absolutnie żadnego powodu, żeby okazywać mi jakiekolwiek współczucie.

- Czemu to robisz?- To pytanie nurtowało mnie już od dłuższego czasu. Nie potrafiłem zrozumieć intencji tego kolesia. Zwykle nie robi się takich rzeczy za darmo no nie?

Gdzieś tu musi być jakiś haczyk.

-Bo dostałem taki rozkaz- Szczerze to takiej odpowiedzi się nie spodziewałem. Raczej coś w stylu „nie ważne” czy” nie twój interes”. Więc to rozkaz? Tylko czyj?

Przestaje mi się to podobać.

-Jaki rozkaz? Niby od kogo?- Na chwile przerwał i spojrzał na mnie jakimś karcącym wzrokiem.

-Wiesz, że nie musze ci nic mówić?- Patrzył na mnie jakbym miał jakieś złe intencje, albo próbował wyciągnąć z niego tajne informacje.

No co on? Przecież ja po prostu chce wiedzieć do cholery gdzie jestem.

-No, ale przecież i tak chyba tu zostanę prawda? No to chyba nic złego, że chce wiedzieć gdzie jestem, nie? Możesz mi powiedzieć chociaż tyle?- Milczał. Chyba analizował wszystkie za i przeciw i zdaje się, że doszedł do tego samego wniosku co ja. Czyli, zabawię tutaj na dłuższy czas. Co szczerzę wcale mi się nie podobało.

-Rozkaz od naszego lidera Izaku bym cię opatrzył-

-Izaku?- Gdzieś już to słyszałem

-No co ty. Chyba żartujesz- Prychną tylko ironicznie i spojrzał na mnie jak na totalnego idiotę.

-Ale co no... skąd mam wiedzieć kto to niby jest?- Fuknąłem na niego gniewnie. Niby, o co mu teraz chodzi?

Parsknął głośno i uniósł brwi w geście politowania. Był tak rozbawiony, że nie potrafił się powstrzymać od uśmiechu.

-No cóż nie sadziłem, że nie znasz imienia kogoś, kto cię tu sprowadził i na dodatek przeleciał cię jak burą sukę- I znowu parsknął. Moment...

Izaku...

…to…

…ten sukinsyn blondyn?

Serio?

Ale to, to chyba jakiś żart.

Teraz to, to już w ogóle nie ma żadnego sensu.

Coraz mniej mi się to podoba, ja już naprawdę nic z tego nie rozumiem.

No dajcie spokój niby, z jakiego powodu ten blond przyjemniaczek miałby kazać mnie opatrzyć?

-Kłamiesz, to niemożliwe. To jakieś brednie- Wykrzyknąłem to po prostu bez zastanowienie. Byłem w zbyt wielkim szoku, żeby przemyśleć swoje słowa, zanim wypłynęły mi z ust.

Wzdrygnąłem się lekko, gdy nasze oczy wreszcie się spotkały. To było jakieś dziwne uczucie. Sam nie wiem jego oczy były zimne, lodowate, niemal czułem jak narasta w nim złość.

Zupełnie jak oczy blondyna wtedy…

Czyżbym go obraził? Co za strata…

Nachylił się nade mną. Był jakoś dziwnie blisko… bardzo blisko. Czułem jego oddech na skórze pod uchem.

-Nigdy, przenigdy nie mów, że kłamię, albo twoja twarzyczka nie będzie wyglądać tak jak teraz-

Przełknąłem ślinę jakoś nerwowo. Co oni wszyscy są jacyś nadwrażliwi?

-Przecież ja tylko…-

-Wiesz co mały? Naprawdę nie chciałbym być tobą. Strasznie wkurzający jesteś. Myślę, że nie przeżyjesz tutaj nawet tygodnia. Ale mam dla ciebie dobrą radę. No wiesz tak na początek żeby nie było, że nie wiedziałeś, czy co tam masz w zwyczaju mówić. Nie zadawaj trudnych pytań, właściwie najlepiej w ogóle ich nie zadawaj. A co najważniejsze, to może najlepiej wcale się nie odzywaj- Ten jego słodko-sarkastyczny uśmiech naprawdę mnie sparaliżował.

Obrócił się napięcie i wyszedł tak szybko, jak się tylko dało, trzaskając na koniec drzwiami.

Zaczynam myśleć, że oni wszyscy są jacyś dziwni. Naprawdę bardzo dziwni…

Już miałem nadzieję, że znalazłem jednego normalnego.

A jednak nie ma wyjątków.

To, co mnie najbardziej przeraża teraz, to świadomość, że ten koleś miał rację.

Ja chyba naprawdę  zostanę niemową na jakiś czas.

Albo to, albo zginę tu za jakiś tydzień.

Tydzień?

Może nie…kilka dni?

CDN…